Nu begrijp ik mijn oude ‘tante Madeleine’ veel beter. Stil en genietend zat ze op een stoel en keek naar het gewemel om haar heen op familiefeestjes. Ze zei zelf niet veel, maar ze keek, en ze babbelde even als ze werd aangesproken. Ze wilde het voor geen geld missen, ondanks haar ogenschijnlijke passiviteit. Ze was toen al vrij oud
Omgaan met ouder worden. Hoe doe je dat, als vent? Hoe beheers je de storm en de onstuimigheid?
Er zijn er die zich een nieuw lief aanmeten op het oude lijf. Jonger, strakker, naïever. Je koopt er je jeugd niet mee terug, maar je mag wel weer meespelen met het jong geweld, en je hebt een stuk potentie heroverd, al dan niet via je portefeuille. Droevig, een beetje primair en vooral onbegrijpelijk. Wie goede, interessante vrouwen met dito conversaties inwisselt voor jonge strakke tietjes en dito wereldbeelden, is niet goed bij zinnen
Er zijn er die hun jongensdromen nu definitief realiseren. Zware motorfiets, berghut in de plaats van boomhut, zeiljacht in plaats van plastic sloepje. En reizen. Exotische bestemmingen nu eindelijk op een andere manier gedaan dan toen. Interessanter al, maar ook weer niet voor iedereen weggelegd.
Er zijn er die krampachtig vastklampen aan het beeld dat ze uitstraalden toen ze jonge goden waren. Ze willen nog steeds naar dat ene café in de universiteitsbuurt, ze kleden zich alsof ze nog twintig zijn, ze proberen aan te klampen bij een generatie die daar bedenkelijk tegenaan hikt. Er komt gewoon een moment dat je de kont niet meer hebt voor een strakke jeans, dat baskets niet echt overtuigen en dat je die beanie beter achterwege laat, tussen de andere pendelaars.
Ik heb lang gedacht dat ik niet ouder werd. Mentaal zweefde ik ergens tussen de 18 en de 25. Dat is heel lang zo gebleven. Hopelijk zonder al te pathetisch te worden, al zal ik elk van de hierboven beschreven misstappen allicht wel tot op zekere hoogte gezet hebben, al dan niet bewust. Maar je kunt niet anders dan vaststellen dat je er niet meer in slaagt om twee nachten na elkaar door te trekken. Toch niet op het niveau van vroeger. Je kunt ook het rologen niet laten bij teveel domme, onvoldragen meningen. Je kunt niet ontkennen dat je liever een mooi gesprek bij een fonkelend glas wijn hebt, dan morsige, slecht getapte pinten uit plastic bekers waarbij onbekenden in je oor staan te brullen.
Laatst was ik op een feestje van heel veel jonge mensen, en ik was er onbetwist de ouderdomsdeken. Maar men vond dat ik erbij moest zijn. Het strekt tot deemoed. Dat is het eerste. In het volle besef dat mijn meningen en opinies er volstrekt niet toe deden in dit gezelschap, deed ik iets, wat voor mij volkomen onnatuurlijk is. Ik zweeg en luisterde. En ik vond het niet eens erg. Het was verfrissend om uit eerste hand te horen hoe twintigers en dertigers tegen het leven kijken. Waar hun prioriteiten liggen en hoe ze het leven, hun relaties en hun toekomst zien.
Gaandeweg kwam er ook al eens eentje een praatje maken. Dat was ook fijn. Je kon hier en daar een wereldbeeld wat bijvijzen, een kritische vraag stellen en een discussie naar een ander niveau krijgen.
Ik heb zelfs mijn brallerige ik op het einde van de avond eventjes losgelaten, met grapjes, danspasjes en gevaarlijk veel meer alcohol dan goed voor mij was. Maar het was in niets te vergelijken met vroeger, toen ik jong(er) was. En ik miste het niet eens.
Het was een fijne avond. Ik ga schoon oud worden. Het zal vanzelf gaan. Ik ben bijna op het onthechtingsniveau van mijn Tante Madeleine.
